O książce: 2001 / Niech wiara w Boga kieruje wszelkimi przedsięwzięciami i niech towarzyszy jej dobra nadzieja, abyśmy przez wiarę wzmacniali nasze siły duchowe, i przez dobrą nadzieję rozbudzajcie w sobie gorliwość w dążeniu do dobra. Albowiem ludzkie przedsięwzięcie w rozważaniu dobra nie zostanie dokonane bez pomocy z góry, a najwyższa łaska nie spadnie na tego, kto nie podjął w tym celu żadnego wysiłku. Wręcz przeciwnie, w praktykowaniu cnót należy połączyć jedno i drugie – zarówno ludzką pracowitość, jak i pomoc płynącą z góry przez wiarę. We wszystkich działaniach należy kierować się roztropnością. Bez roztropności wszystko, co pozornie piękne, przez niestosowność i niezachowanie miary zamienia się w występek. A kiedy rozsądek i roztropność określą czas i miarę korzyści, wówczas zarówno ci, którzy dają, jak i ci, którzy te korzyści otrzymują, odniosą z ich wykorzystania niesamowite korzyści. We wszystkim, co dobrego uczyniliśmy, dusza powinna przypisać powody powodzenia w tej sprawie do Pana, nie myśląc wcale, że dzięki własnej sile udało jej się osiągnąć coś dobrego. Takie usposobienie zwykle rodzi w nas pokorę. A pokora jest skarbnikiem cnót.